هژده
وقتی در گنت بودم، مرد همسایه روبه رویی اتاقم، بالاترین طبقه که سقفش شامل شیروانی نیمه شیبداری می شد، هرشب می آمد جلوی پنجره و همسرش را میبوسید.
گاهی حتی سیگار زنش را که میان هوا و زمین روی طاق پجره باز نشسته بود میگرفت، روی همان لبه خاموش میکرد و او را میکشید بطرف خودش و میبوسید.
انقدر این کار تکرار شده بود که مطمئن شده بودم جای مناسب برای این کار، حتما لب پنجره است.
چهار ماه سپتامبر، اکتبر،نوامبر و دسامبر. هرشب در ساعت های مختلف درخانه بودنشان. مثلا هشت، نه، ده، دوازده. هروقت که بیدار بودم و روی میز رو به پنجره کاری انجام میدادم. ( اتاقم یک میز داشت که روی آن همه کار میکردم. درس میخواندم. تماس تصویری میگرفتم. غذا میخوردم.)
او می دید که من میبینم و چشمش را از من میگرفت و اگر لب بالا را رها کرده بود، این بار لب پایین را میگرفت.
یک بار نزدیک های کریسمس ( اواسط دسامبر)، درخت کاج نسبتا بلندی را آورد گذاشت لب پنجره و از زوایای مختلف از درخت عکس گرفت و وقتی دید من نگاهش میکنم، پرده را کشید.
در خانه مان که کمی قبل تر از کنترل این اوضاع قمر در عقرب، حتی پرده ها را به دیوار میخ کرده بودیم و الان هم پرده ها را باز نمیکنیم مگر صبح ها و مادرم تظاهر میکند که هوای آلوده برای تمیزی خانه ضرر دارد ( شاید هم باورش شده که از باز کردن پجره بدش میاید و پنجره ها به اجبار بسته نیستند.) ، یاد آن پنجره افتادم و آن سیگار و آن پرده طوسی رنگ که از روی عادت هرشب کیپ تا کیپ میکشیدمش.
ای کاش این بار که میروم گنت، هنوز آنها همان جا زندگی کنند و طبقه پایینشان مال آن دخترهایی باشد که یک شب درمیان مهمانی داشتند و وقتی داشتم ازشان عکس میگرفتم،متوجه نور دوربینم شده بودند و هرشب موقع شام برای هم دست تکان میدادیم.
ای کاش وقتی از گنت برمیگردم ایران، هیچ پرده ای از پشت پنجره هامان آویخته نشده باشد. حتی اگر قرار نباشد هیچ مردی هرشب زنش را پشت پنجره ما ببوسد و حتی اگر خبری از مهمانی های دخترانه پنج نفری نباشد.
