هیچ فرقی بین آدما به اندازه تفاوت بین میزان ساده گرفتن، ساده فکر کرن در عین رسیدن به مسائل دشوار و پشت سرگذاشتن اونها و سخت کردن و سخت تر کردن و پیش رفتن تا لاینحل کردن مسایل ریز، بزرگ نیست.
و هیچ چیزی بین کنش های آدمی، شاید به این اندازه نفهمیدنی و حس نکردنی نباشه.
مثل زندگی برای حل مسائلی که وجود ندارند و هیچوقت وجود نداشته اند.
قاب گوشی م رو با علی عوض کرده ام و هر لحظه که بوی اون رو حس میکنم، چیزی شبیه گیر افتادن در گذشته ها منو حبس میکنه.
حس ناتوانی در سکس.
حس میل شدید به بوسه.
حس کش آمدن لحظات .
حس آلوده گی به لُوسِ هوس انگیز شدن.
و این حس، انقدر قویه که من تمام افراد گذشته رو ، دوست داشتنی و دوست نداشتنی، از یاد برده م.
مثل زنی تنها که در شهری غریب، رها شده.
هیچوقت از هیچ چیز بدش نمیاد.
ولی همواره هم چیزی رو نمیخواد.
چه کسی حقیقت امر رو میدونه؟
اینکه ما،
تا کجا،
چه خواهیم شد؟
چه خواهیم بود؟
و چه خواهیم ماند؟
