شانزده

حالا دیگر موقتی بودن و گاه‌بی‌گاه‌ی تبدیل به عادت زندگی من شده. چیزی که هر روز مرا با واقعیت زنده بودن‌م مواجه میکند پ هر روز مرا میترساند.

کسی جایی نوشته بود « این فقط از دست دادن هاست که ترس از دست دادن را تحمل کردنی میکند.» وقتی هر روز به از دست دادن نظم زندگی خود فکر میکنم، شگفت زده میشوم. من‌ای که در عمرم نتوانسته بودم حتی -یک- عادت روزمره بسازم، حالا باید در بی عادت ماندن خود، رایج باشم. باید به خوابیدن در یک اتاق با دختر ترکیه ای و دختر کرواسی سیگاری و سحر مهربان عادت کنم.

نوشتن بی پایان از چیزی که مفهومی ندارد و یحتمل اطلاعات خاصی به انسان اضافه نمیکند، بی معنا بنظر میرسد.

به گنت برگشته ام. برای کمتر از هفت روز؛ و خیابان ها، مال من اند. انسان ها، جزیی از من اند و آن مهمان ناخوانده و مایه عذاب صاحب خانه که بودم، حالا شده مثل هر نغازه ای در مرکز شهر. مثل ایستگاه های ادرار وسط خیابان های فرعی. مثل سیم های اتصال تراموا.

و هنوز با حسرت. حسرت ندیدن خانواده. نداشتن خاله ای در این شهر برای زیر و رو کردنش با روزمره ترین حالت ممکن و نه با حال غریب کسی که ندانسته وارد فضایی شده که نمیداند از آن جا چه میخواهد.

بد مینویسم.

اما باید بنویسم.

دارم به سفرهای طولانی عادت میکنم.

دارم میتوانم خودم را در حمامی بشویم که کس دیگری هم جز نزدیکانم به آن میرود.

دارم سکوت میکنم و لبخند تحویل میگیرم.

دارم تمرین مهربانی میکنم وقتی صبح ها از شیب پنجاه درجه مسیر خوابگاه تا دانشکاه در کوهستانی ترین شهر جمهوری‌چک، به نفس زدن میافتم و حتی گاهی چشم هام نمیبیند اما نفس میکشم. نفس های عمیقی از دود دودکش خانه ها که در اکسیژن بی‌پایان از حاشیه افتاده ست.

دارم بزرگ میشوم.

شاید روزی مادری شدم که از اولین عادت های شخصی زندگی، برای فرزندش گفت. عادت هایی که نه خانه‌گی هستند، نه خیابانی.

عادت هایی صرفا از جنس زندگانی.