یازده

احساس رضایت از خانواده، احساس نیک و پاس داشتنی و احتمالا یاددادنی (گرفتنی) است.

و در این سطح، شاید حتی ربطی به چه طور بودن خانواده نداشته باشد ولی وقتی باید زندگی کنی و این پاسداشت را اجرا کنی، چه گونه بودن است که مهم میشود.

احساس ضرورت در لمس هرچیزی تا عمق.

هم- اندیشی (حسی)

دگرخواهی (نخواهی)

و هزاران مفهوم دیگر که در تعامل شکل میگیرند.

احتمالا نوع پاسداشت ما هم درخودفرورفتن بوده باشد.

وقتی همه تمام میشویم، من به کتاب هایم میخزم.

پدربزرگم جزء های باقیمانده قران ش را میشمارد.

مادرم بافتنی می بافد یا یک سوره جدید را شروع و تمام میکند.

پدرم فیلم سینمایی جدیدی میبیند.

برادرم،

برادرم یحتمل هنوز برای فهم این واقعیت که باید به خودش پناه ببرد کوچک است و نمیداند خودش کجاست.

شاید در بازی های کنسول جدیدش.

شاید در صفحات فوتبالیست انگلیسی مورد علاقه ش.

شاید در قلب یکی از ما ها.